Adam Mickiewicz, wśród polskich poetów najwybitniejszy, urodził się w roku 1798, zmarł w roku 1855. Jest uważany za twórcę polskiej literatury romantycznej. Obok innych znanych twórców, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasickiego, zaliczony do grona wieszczów narodowych. A. Mickiewicz był także publicystą, działaczem politycznym i wizjonerem.

Nasz wielki poeta przyszedł w położonym na Litwie Zaosiu pod Nowogródkiem. Pierwsze nauki pobierał w prowadzonej przez dominikanów szkole w Nowogródku, następnie został studentem Uniwersytetu Wileńskiego na Wydziale Fizyczno-Matematycznym i Wydziale Literatury i Sztuki. W czasie studiów na Uniwersytecie Wileńskim był aktywnym członkiem Towarzystwa Filomatów. Za działalność w tym towarzystwie został uwięziony w celi klasztoru ojców bazylianów (cela została zrekonstruowana, jest udostępniona dla turystów). Zadebiutował wierszem „Zima miejska”, który ukazał się drukiem w wydawanym w Wilnie „Tygodniku Wileńskim”. Miało to miejsce w roku 1818. Rok później podjął pracę nauczyciela w szkole w Kownie. Z tego okresu pochodzą pierwsze ballady napisane już w duchu romantyzmu. W czasie pobytu w Kownie poznał Marię Wereszczakównę, swoją wielką, ale niestety niespełnioną, miłość. W czasie pobytu w Kownie napisał „Odę do młodości” i „Dziady wileńsko-kowieńskie”. W roku 1822 ukazały się „Ballady i romanse”, wśród nich ballada „Romantyczność” uznana za manifest nowego prądu literackiego, romantyzmu. W roku 1832 rozpoczął się okres emigracji poety. A. Mickiewicz zamieszkał w Paryżu, krótko mieszkał także w Lozannie i w Rzymie. Podczas pobytu w Paryżu nawiązał kontakty z Towarzystwem Literackim. Z okresu pobytu w Paryżu związana jest także jego znajomość z Towiańskim. Stał się gorliwym głosicielem jego idei. W roku 1848 stworzył Legion Polski. Zmarł nagle w Stambule w roku 1855. Pochowano go na polskim cmentarzu w Montmorency. W roku 1890 prochy Adama Mickiewicza zostały ekshumowane, przeniesione do Polski i pochowane w Krypcie Wieszczów na krakowskim Wawelu.

Do najważniejszych utworów A. Mickiewicza należą „Dziady” składające się z czterech części. Część druga i czwarta nosi nazwę Dziadów wileńsko-kowieńskich. Część trzecią poeta napisał w Dreźnie, część pierwsza powstała w Paryżu. Najbardziej znanym fragmentem „Dziadów” części III jest Wielka Improwizacja. Za najważniejsze dzieło Mickiewicza uznano jednak „Pana Tadeusza”. Ten złożony z 12 ksiąg utwór zyskał po latach miano polskiej epopei narodowej. „Pan Tadeusz” został wydany w roku 1834 w Paryżu. Do ważnych utworów należy także „Konrad Wallenrod”, który ukazał się drukiem w roku 1828. W 1832 ukazały się „Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego”. Mickiewicz jest autorem licznych ballad. Do najbardziej znanych należą: „Romantyczność”, „Świtezianka”, „Trzech Budrysów”, „Świteź”, „Lilie”. Jest także autorem wierszy lirycznych opublikowanych w tomie „Sonety krymskie”. Sonety te powstały w czasie podróży poety na Krym. Jest ich w sumie 18. Najbardziej znany jest sonet „Stepy akermańskie”. „Sonety krymskie” ukazały się w roku 1829.