Juliusz Słowacki żył w latach 1809 -1849. Wspólnie z Adamem Mickiewiczem i Zygmuntem Krasińskim został uznany za Narodowego Wieszcza. Był wybitnym przedstawicielem polskiej literatury romantycznej.
W roku 1825 Juliusz Słowacki rozpoczął studia na wydziale prawa uniwersytetu w Wilnie. Już wtedy powstały jego pierwsze, całkiem udane, wiersze. Po ukończeniu studiów prawniczych w roku 1828 powrócił na niespełna rok do Krzemieńca, po czym wyjechał do Warszawy. W roku 1829 rozpoczął pracę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbów na stanowisku aplikanta. Na tym stanowisku pracował zaledwie rok. W roku 1830 zadebiutował wydaną anonimowo powieścią poetycką pod tytułem „Hugo”. Od roku 1831, czyli już po wybuchu powstania listopadowego, pracował w zorganizowanym przez księcia Adama J. Czartoryskiego Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego. W ramach obowiązków wyjechał wiosną tego samego roku do Paryża, a następnie do Londynu. Klęska powstania listopadowego przyczyniła się do podjęcia przez niego decyzji o pozostaniu na emigracji. Mieszkał głównie w Paryżu, często jednak podróżował, między innymi do Egiptu, Grecji, Szwajcarii i krajów Bliskiego Wschodu. Juliusz Słowacki zmarł bardzo młodo, w chwili śmierci w Paryżu miał zaledwie 40 lat. Pochowano go na paryskim cmentarzu Montmarte. Prochy poety w roku 1927 zostały przewiezione do Krakowa. Doczesne szczątki poety spoczęły ostatecznie w Krypcie Wieszczów na Wawelu.
Swoje pierwsze utwory Juliusz Słowacki wydał w roku 1832. W dwóch tomikach poezji znalazły się takie utwory jak: „Lambro” i „Jan Bielecki”. Tomiki te spotkały się z bardzo ostrą krytyką ze strony A. Mickiewicza. W roku 1835 ukazała się „Balladyna”, pięć lat później „Lilia Weneda”. Utwory te poeta zadedykował poznanemu w roku 1836 Zygmuntowi Krasińskiemu. Zagraniczne podróże, które odbywał poeta zaowocowały licznymi poematami. Jest wśród nich między innymi poemat „Anhelli” z roku 1838, który poeta napisał w czasie podróży do Libanu i poemat dygresyjny z roku 1840 „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu”. Efektem odbytych przez niego podróży jest także „Ojciec zadżumionych”.Jednym z najważniejszych utworów napisanych przez Juliusza Słowackiego jest wydany w roku 1834 metafizyczno-polityczny dramat „Kordian”. Inne dramaty Słowackiego to wydany w roku 1844 utwór „Sen srebrny Salomei”, dramat historyczny z roku 1840 „Mazepa” oraz „Horsztyński”. W roku 1832 powstał utwór o charakterze autobiografii zatytułowany „Godzina myśli”.
Utwory Juliusza Słowackiego nie spotkały się ze zrozumieniem ani A. Mickiewicza, ani Zygmunta Krasińskiego, nie mówiąc już o ówczesnych czytelnikach. Dopiero w okresie Młodej Polski jego twórczość została doceniona. Jego twórczość stała się inspiracją dla wielu poetów i malarzy tego okresu. Do twórczości Słowackiego odwoływali się także poeci tworzący w późniejszym okresie. Wśród nich jest Julian Przyboś. Dramaty napisane przez Słowackiego trafiły także na sceny polskich teatrów. Wśród spektakli opartych na utworach J. Słowackiego szczególnie zapamiętano spektakl w reżyserii A. Hanuszkiewicza „Balladyna”.
